It won't do

To dream of Caramel,

To think of Cinnamon

And long for you...

Wednesday 30 December 2009

ძალიან მომნატრებია...


ჩემი ოთახის სილურჯე.
ტელევიზორის ყურება.
გემოვნებიანი კაფეები.
მეგობრების სახეები.
იაფი ტაქსები.
უგემრიელესი საჭმელი.
12ის მერე გაღვიძება.
საჭის ტრიალი.
არაფრისკეთებით დაღლა.
ნარიყალას ხედი.
კინოთეატრში რუსულად ფილმების ყურება.
ლარები.
ქუსლები.
მობილურის სრული დატვირთვით ხმარება.
ძველი ცხოვრების კალაპოტი.
ჩვეულებრივი გასაღები.
სახლში გვიან ფეხაკრეფით შემოსვლა.
Medoff-ი :))
სტუმრად სიარული.
რუსეთის ძეხვეულობა.
ანეგდოტები.
მსხლის ლიმონათი.
ჭორები :)))
ავლაბრის ასახვევში კლდიდან წყალი რომ ჩამოდის.
საკუთარი გამორჩეულობა ;)
Skype-ის და Facebook-ის ნაკლებად ხმარება.
მანქანაში მუსიკის ხმამაღლა სმენა და აყოლა.
საპატრიარქოს უკან სკვერი.
ბილიარდის თამაში.
Desktop კოპმპიუტერი.
სახლის ტელეფონზე საათობით ჩამოკიდება.
ღვინო "გვიანი".
მარტო არყოფნა...


დარიჩინი დაუბრუნდა სამშობლოს :)))

Tuesday 15 December 2009

და აშრიალდა ფარდა...

მე რომ მიყვარს, ისეთი საღამო გავატარე გუშინ. გარეთ საოცრად ციოდა (მოყინა მგონი კიდევაც), სახლში კი გაღუღუნებული რადიატორი, ჩაის ჭიქა და კარგი მოსაუბრე მითბობდა სულს.


სასაუბრო თემა, რასაკვირველია, ჩვენს ირგვლივ მოტრიალე ადამიანები იყვნენ – ბიჭები, გოგოები, მათთან დაკავშირებული ემოციები და პრობლემები. ჩვეულებრივი
Girl Talk, რომელიც ასე ჰაერივით გვჭირდება ხანდახან, რომ ცხოვრებაში მოჩვენებითი არეულობა უცებ ძალიან პროპორციულად დალაგდეს ცნობიერების თაროებზე...


ვმსჯელობდით ერთ ჩვენ საერთო ნაცნობზე, რაც, თავისთავად, საკმაოდ ტრივიალურად შეიძლება ჩაითვალოს, მაგრამ საუბარში გაირკვა, რომ ამ გოგონას ჩემეული პიროვნული პორტრეტი რადიკალურად არ ემთხვეოდა ამავე ადამიანის აღწერას ჩემი მოსაუბრის ინტერპრეტაციით. ამ ფაქტმა ძალიან დამაინტრიგა, რადგანაც ზოგადად მე და ჩემს
roomate-ს საკმაოდ ჰარმონიული შეფასებითი ტანდემი გვაქვს და ძალიან იშვიათად, რომ განსხვავებული შთაბეჭდილება დაგვრჩეს ამა თუ იმ პიროვნებაზე. 


ორივეს ძალიან გაგვიკვირდა ეს ამბავი... ამიტომაც ვიმსჯელეთ ამ განხეთქილების სავარაუდო მიზეზზეც და საბოლოოდ ერთადერთ შესაძლო ახსნამდე მივედით – ჩვენი საერთო ნაცნობი ძალიან კარგი ცხოვრებისეული მსახიობი ყოფილა. ანუ, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ის ერთნაირი წარმატებულობით თამაშობდა ერთ როლს ჩემს და აბსოლუტურად სხვანაირს ჩემი
roomate-ის წინაშე.


საუბარი ამით კი დამთავრდა, მაგრამ ჩემი ფიქრი არ გაჩერებულა. თავად მსჯელობის საგანი გოგონა, სიმართლე გითხრათ, დიდად არ მაღელვებდა, მაგრამ მის მიერ წამოჭრილმა დილემამ ცოტა არი იყოს და დამაფიქრა...


ჯერ კიდევ შექსპირმა თქვა, რომ მთელი ცხოვრება თეატრია და ადამიანები კი მასში მსახიობები არიან. მარტივი მაგალითისათვის – ერთი და იგივე ადამიანი მშობლებთან შვილის როლს თამაშობს, მეგობრებთან – მეგობრის, ძვირფას ადამიანთან – შეყვარებულის, სამსახურში – მუშაკის... ყოველ ამპლუაში, რა თქმა უნდა, მას გადააქვს ძირითადი პიროვნული თვისებები, რომელბიც მის შინაგან “მე”-ს განუყრელ ნაწილს უნდა შეადგენდნენ...


მაგრამ...


ხშირად ყოფილა ასე, რომ ერთსა და იმავე ამპლუაშიც კი ადამიანი სხვადასხვა როლებს თამაშობს მაინც... ჩემი დაკვირვებით, განსაკუთრებით კარგად ეს ჩანს მაშინ, როდესაც ადამიანი ერთ რომელიმე სოციალურ გარემოშია მოხვედრილი, ანუ, როგორც კიდევ ერთი ჭკვიანური, ამჯერად ხალხური გამონათქვამი გვეუბნება, რა ქვეყანაშიც არის, იმის ქუდს იხურავს...


განსაკუთრებით მკაფიოდ ეს ტენდენცია ინტერნეტსამყაროში შეიმჩნევა... ხშირად გამკვირვებია, ჯერ კიდევ იმ დროს, როდესაც ფორუმზე ხშირად ვპოსტავდი, თუ რამდენად განსხვავებულები არიან ავატარებს ამოფარებული ადამიანები იმ პერსონებისგან, რომლებსაც ისინი ქმნიან ვებსივრცეში... არ ვიცი, ამას შეგნებულად აკეთებენ თუ ასე გამოსდით, მაგრამ თავად ფაქტია საგულისხმო და არა მის უკან მდგომი მოტივები...


კიდევ, დაკვირვებული ვარ, ძალიან მოსწონთ ადამიანებს რაღაც “ტიპაჟისეული” როლები ამოირჩიონ, ორიგინალურობის დასამტკიცებლად და ყველანაირად ცდილობენ, რაღაც კონკრეტული “სახელი გაუვარდეთ”... ასეთი ცვლადი ტიპაჟები კი უამრავია – “სტრანნი”, “სწერვა”, “გაჩითული”, “ნაშა”, “ემო”, “პოხუისტი”, “უკომპლექსო” და ასე შემდეგ. განსაკუთრებით თვალში მხვდება ეს ტიპაჟები როდესაც მათ რომელიმე ჩემი დიდი ხნის ნაცნობი “მოირგებს” – ათმაგად უფრო ყალბად ჩანს...


არანაკლებ პოპულარულია როლები “პუბილკაზე”... ძალიან ხშირად მომისმენია და წამიკითხავს იმაზე, თუ რამდენად განსხვავდებიან ადამიანები აღებულები ცალკე და იგივე ადამიანები გათქვეფილები ხალხში... ყველაზე ხშირი და ადვილადიდენტიფიცირებადი შემთხვევა ამისა არის მაშინ, როდესაც ადამიანი ამტკიცებს, რომ საზოგადოებაში ერთი ხასიათის მქონე პიროვნებასავით იქცევა (მაგალითად, არის მხიარული), ხოლო მარტო როდესაც რჩება, სულ სხვანაირი ხდება (იგივე მაგალითისათვის, ხდება სევდიანი და მელანქოლური).


ანუ, რა გამოდის? გამოდის რომ ერთი და იგივე ადამიანი თავისი ცხოვრების მანძილზე მართლაც უამრავ როლს თამაშობს – ის ერთდროულად შეიძლება იყოს შვილი მშობელთან, შეყვარებული ძვირფას ადამიანთან, მუშაკი სამსახურში, ინტერნეტ-“პოხუისტი” ერთთან და “ემოც” მეორესთან... და ამ ყველაფერთან ერთად საერთოდ სულ სხვა, აბსოლუტურად რადიკალურად განსხვავებული პიროვნება რეალურად?!


კიმაგრამ...


თუ ასეა მართლა, როგორ გავიგოთ, ამ მორგებული როლებიდან რომელი არის მართლაც და როლი და რომელი არის ადამიანის ნამდვილი სახე?!


ამბობენ, რომ ისეთები ვართ, როგორებიც დღის ბოლოს საკუთარ თავებთან ვრჩებით მარტონი მაგრამ... ეს ხომ ისე იშვიათად ხდება... და ისე ცოტახნით... იქნებ, ყოველდილას ფარდის აშრიალებამ და სხვადასხვა როლის თამაშმა იმდენად გადაფარა ის ფუნდამენტი, ბირთვი, სახელად “მე”, რომ ის უკვე ფაქტიურად აღარც ჩანს?


იქნებ, საკუთარი თავების წინაშეც უკვე როლს ვთამაშობთ?!

კონცერტები

ანასტასიამ ერთხელ მითხრა, შენს ბლოგზე საერთოდ არანაირი ვიზუალური მასალა არ მოიპოვებაო... ფოტოს ნასახიც კი არ დევსო...

განა საყვედურად მითხრა, ისე, ფაქტად აღნიშნა...

მე კი დავფიქრდი, ნეტა რატომ?

ნუ, ერთი მიზეზი ალბათ ისაა, რომ საერთოდ, დამწყები ბლოგერი ვარ, თუ ვარ ბლოგერი საერთოდ და დიდად ვერ ვერკვევი აქაურობის ვიზუალურ გაფორმებაში. მეორე ის, რომ თავიდანვე ჩაფიქრებული მქონდა სადა ბლოგი გამეკეთებინა, წყნარი, არათვალისმომჭრელი ფონით, ჩემი აზრით, ხალხისათვის ადვილი წასაკითხი. და მესამე - ვიზუალური მასალა ანონიმურობის მტერია. მე კი ეს ბლოგი მაინც ასე თუ ისე ინკოგნიტოდ
მინდა დავიცვა...

არადა, ფოტოგრაფია მიყვარს.

ნახევარი წელია დაახლოებით რაც მომეცა საშუალება ისეთი ფოტოები გადავიღო, რომ მთლად უკმაყოფილო არ ვიყო შედეგით, თუნდაც ტექნიკური მხარით...

ასე სპონტანურად მომივიდა იდეა რამოდენიმე ფოტო ამეტვირთა ამ ჩემს ბლოგზე. მართალია, პოსტის სახით, მაგრამ მაინც.

თემატურად ეს ფოტოები ერთმანეთთან კავშირშია - ყველა მათგანი ჩემი უსაყვარლესი შემსრულებლების კონცერტებზეა გადაღებული. ავტორი, ცხადია, მე ვარ.

მაპატიეთ არაპორპორციულობისთვის, კომპოზიციის დარღვევისთვის და საერთოდ, ყველა იმ შეცდომისთვის, რაც მათში, როგორც ფოტოგრაფმა, დავუშვი. საკუთარი თავის გასამართლებლად მხოლოდ იმას ვიყტვი, რომ ყველა მათგანს manual-ის რეჟიმზე ვიღებდი, თანაც ჩემს ირგვლივ საშინელი ჭყლეტვა და აურზაური იყო, ხოლო მე კი შემსრულებლის და კონცერტის ატმოსფეროს დაჭერას ვცდილობდი ობიექტივში...

დიდად არ გამომივიდა, მაგრამ მაინც, here goes...

Sia


Concha Buika


Dee Dee Bridgewater


Take 6


Hugh Masakela


Nouvelle Vague



P. S. აქვე დავამატებ იმ მუსიკოსების ჩამონათვალს, რომელთა კონცერტს მართალია დავესწარი, მაგრამ სხვადასხვა ტექნიკური მიზეზების გამო, ვერ აღვბეჭდე დოკუმენტურად (ძირითადად იმიტომ, რომ გადაღება იყო აკრძალული) - Travis, David Sanborn, Seal, Adele, Jamie Cullum, Jazzanova, Radiohead, Keane, Tiesto.

Saturday 5 December 2009

To my Best Friend

რომ იცოდე, როგორ მიყვარხარ...

თუ მძულხარ? 

არ ვიცი, ძნელი დასადგენია. დროს გააჩნია, ხასიათს და მემგონი, რაც მთავარია, საჭიროებას.

ყველაზე მწარედ “ზაკონ პოდლასწი”-ს შენზე განვიცდი. ზუსტად იმ დროს, როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდები, მაინცდამაინც მაშინ უნდა მიმტყუნო. მემგონი, ეგ შენი ჰობია.

ძირგავარდნილი ქვევრი ხარ. რამდენიც არ უნდა გტენო, მაინც ყოველთვის ცარიელი ხარ. მაინც ყოველთვის საათობით უნდა ვიდგე შენს წინაშე და გეხვეწო და გეხვეწო რომ დამეხმარო. მუხლებზეც კი უნდა დავიჩოქო ხანდახან. ხანდახან დედაბუდიანად ამოგატრიალო კიდეც მანამ, სანამ ჩემთვის და სიტუაციისათვის მისაღებ გამოსავალს არ შემომთავაზებ.

ამავე დროს, ჩემი უსაყვარლესი გამრთობი ხარ. შენთან ერთად დროის გატარება არასოდეს მეზარება. ხანდახან, როდესაც აბსოლუტური სინაცრისფრეა ცხოვრებაში (და ფანჯარაშიც) ფინჯან ჩაისთან ერთად ძალიან მიყვარს შენთან ჩაჯდომა. მე ჩემს გულს გადაგიშლი ხოლმე, შენ კი – შენსას და ამ გადაშლადობის შედეგებს შემდეგ ერთმანეთს ვუხამებთ. განსაკუთრებით მიყვარს რაღაც მივიწყებული ელემენტების აღმოჩენა და მათთვის ახალი ცხოვრებისა და გამოყენების მიცემა – ყველაფერი ახალი ხომ კარგად დავიწყებული ძველიაო, ამბობენ. თუმცა, არის შემთხვევები როდესაც როგორც ჩემი, ისევე შენი რეალობიდან რაღაცა უბრალოდ და უკანმოუხედავად უნდა წაიშალოს. გეთანხმები, ძნელი გასაკეთებელია, მაგრამ ჩვენ ხომ გამბედავი გოგონები ვართ და ამას მაინც ვახერხებთ.

ძველის ახლადაღმოჩენაზე მეტად მხოლოდ ახლის განხილვა თუ მიყვარს. საათობით შემიძლია შენთან ერთად ვიჯდე და ვიმსჯელო სიახლეებზე და რაც უფრო მეტს ვისაუბრებთ მათზე, მით უფრო დადებითად დამამახსოვრდება ეს ახალი ამბები. ხანდახან, როდესაც განსაკუთრებით ბევრი სიახლეა ხოლმე ჩვენს ცხოვრებებში, ან კიდევ, რაოდენობრივად ცოტაა, მაგრამ ძაააააალიან მნიშვნელოვანია, მარტო მე და შენ ვეღარ ვიტევთ ამდენ ბედნიერებას და აუცილებლად ვსაჭიროებთ თანამონაწილეებს. და ისინიც არ აყოვნებენ გამოჩენას, აღფრთოვანებითა და პოზიტიური შეფასებებით.

შენს გარეშე უბრალოდ ვერ წარმომიდგენია ჩემი თავი. შენ ჩემი ცხოვრების ყოველ ასპექტს განსაზღვრავ და ყველგან დამყვები, იქნება ეს ვარჯიშზე წასვლა თუ რაიმე სუპერპრეტენზიული წვეულება. ჩემი ხასიათის პირდაპირი გამოხატულება ხარ და სწორედ ეს მომწონს შენში. ბევრს, აქედან გამომდინარე, შენი არ ესმის და ზოგჯერ ზედმეტად პრეტენზიულად გთვლის, ზოგჯერ კი ზედმეტად უბრალოდ. თუმცა, მინდა ვთქვა, რომ ყოველთვის ამჩნევენ შენს უნიკალურობას.

მართალია, როგორც ყველას ამ ცხოვრებაში, შენც მოგსვლია უამრავი შეცდომა წარსულში, განსაკუთრებით ადრეულ თინეიჯერობის ასაკში, მაგრამ, ჩემი არ იყოს, ასაკთან ერთად ჭკუაც გემატება და გემოვნებაც. ამიტომ, სულაც არაა გასაკვირი, რომ ევროპა შენც ძალიან მოგიხდა. ახლა უკვე არა მარტო მე, არამედ უამრავ ჩემ მეგობარსა და ნაცნობ მოწონხარ და, რაც მთავარია, გამჩნევენ... და იმიტომ კი არა, რომ თვალში საცემი ხარ, არამედ იმიტომ, რომ გაგაჩნია შენი საკუთარი, განუმეორებელი, სადა, მაგრამ არაიაფფასიანი, მრავალფეროვანი, მაგრამ ამავე დროს შეთანხმებული სტილი...

ერთი სული მაქვს, როდის შეგმატებ კიდევ რამოდენიმე ელემენტს ამ თვის ბოლოსკენ. დარწმუნებული ვარ, ძალიან მოგიხდება!

ჩემო ძვირფასო

გარდერობო...



P. S. ეს პოსტი ეძღვნება ნატალიას აი ამ პოსტს,
ჩემს ახლანდელ გატაცებას nu jazz-ით
და ჩემს ბერეტს :)


Tuesday 1 December 2009

To the Big One

საოცარი ვინმე ხარ.


მთელი ცხოვრებაა გიცნობ, მაგრამ ასე მგონია, ბოლომდე ვერასოდეს გაგიცნობ. ყოველთვის აღმოჩნდება რაღაც ახალი შტრიხი, რომელიც აქამდე შენში არ შემიმჩნევია...


მემგონი, ყველა შენი საოცარი მახასიათებელი თვისდება ერთადერთი რამის ბრალია – პიროვნული გაორება გჭირს. ხომ არსებობს ასეთი დაავადება?
სიქოლოგებისაგან გამიგია. განსაკუთრებით ხშირად ემართებათ საზოგადო ფიგურებს – ეკრანზე, სცენაზე, პულიკის წინაშე ერთნი არიან, ხოლო ყოველდღიურ ცხოვრებაში აბსოლუტურად სხვანაირები. შენც ასეთი ხარ. ხანდახან, როდესაც გხედავ ტელევიზორში, გაზეთში, ინტერნეტში, ძლივს ვიკავებ ყბას ჩამოვარდნისგან... არადა ჩვეულებრივ, მარტივ, ყოველდღიურ ვარიანტში რამდენად სხვანაირი ხარ...


ეს ბოლო წელიწადნახევარია შენი ყოველდღიურობა დამავიწყდა.
ხადია, ამის მიზეზი ისაა, რომ საქართველოს მოწყვეტილი ვარ. ხოდა გული მტკივა რაღაც... ამ ბოლო დროს მხოლოდ შენს საზოგადოებრივ ნაწილს ვხედავ ხოლმე და ძალიან მაწუხებ ასეთი...

იცი რა არ მომწონს შენში ყველაზე ძალიან?! ყველაფერში განტევების ვაცს ეძებ...


აი მაგალითად, ხშირად წუწუნებ მძიმე სინამდვილეზე, ყოველდღიურ ყოფაზე... წუწუნებ, რომ გშია, რომ გცივა, რომ არ გაქვს არაფრის მატერიალური საშუალება... და იმის მაგივრად რომ აიღო და ბოდიში და ერთი ადგილი მოიფხანო, მზად ხარ ყველას და ყველაფერს დააბრალო არსებული ვითარება – დაწყებული ცუდი მთავრობიდან დამთავრებული არახელსაყრელი კლიმატური პირობებით... არადა ეს მთავრობაც ხომ შენი არჩეულია, არა? და ბოლოს და ბოლოს, მთავრობაშიც ხომ ადამიანები არიან და შეუძლებელია ერთი ჯადოსნური საარჩევნო პროგრამით რომელიმე პოლიტიკოსმა რამოდენიმე წელიწადში მართლაც და ააყვავოს ეკონომიკა?! ეს ხომ აბსურდია!
ლიმატურ პირობებს რაც შეეხება – საქართველო უნიკალური ქვეყანაა, ჩვენს ერთ ბეწო ტერიტორიაზე უამრავი კლიმატური სარტყელი იყრის თავს და მოდი, დადებით მხარეს შეხედე, არ გინდა?! ერთ წელს ზაფხულში გვალვა თუა, იქნებ ზამთარში ზვავები აღარ ჩამოწვნენ...


ან მაგალითად, ჩავარდები ხოლმე ნოსტალგიაში... არიქა და რა კარგი იყო თუნდაც კომუნისტების დროს, როგორ დაფრინავდი მოსკოვში 32 მანეთად, ძეხვი 7 მანეთი და 56 კაპიკი ღირდა და ხელფასით ხალხი ცხოვრობდა... ან კიდევ მთლად კიდევ უფრო უკან გადავარდები, აწ უკვე ისტორიულ მოგონებებში და იწყებ გაუთავებელ მჯიღის გულში რტყმას და იმაზე საუბარს, თუ როგორი რაინდები გვყავდა წარსულში, რა გენიალური წიგნია ვეფხისტყაოსანი და როგორი ლამაზი იყო საქართველო გადაჭიმული ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე... კიბატონო, ამას არავინ გართმევს, მაგრამ როდემდე?!
ასაგებია, რომ საგმირო წარსული გვქონდა და კომუნისტების დროს არავის შიოდა, მაგრამ არასოდეს დაფიქრებულხარ, რომ ახლა ის დრო კარგად გეჩვენება, იმიტომ რომ აღარ არის?! ხომ იცი, ადამიანის მეხსიერება ადვილად ივიწყებს ცუდს და წლების საკმაოდ ჩაბურული ფარდის უკან არც თუ ისე სწორად და მკაფიოდ ჩანს ყველაფერი, როგორც იყო... და საერთოდ, იქნებ გეყოფა წუწუნი წარსულზე და ბოლოს და ბოლოს მიხედო მომავალს?! და თუ მაინცდამაინც გინდა ამაზე ილაპარაკო, იქნებ გამოიყენო წარსული, როგორც შთაგონება და შეგრცხვეს იმისა, რასაც დღეს წარმოადგენ?! მაგრამ არა, აქაც ხომ განტევების ვაცი გყავს - ეს არის დაქცეული ეკონომიკის ბრალი რომლის ასაღორძინებლად, შენ, რა თქმა უნდა, ვერაფერს გაახერხებ...


ან კიდევ, გაუთავებლად მოთქვამ იმაზე, რომ არ მოგწონს საკუთარი თავი. გარეგნობაზე არ ვლაპარაკობ ამ შემთხვევაში, პიროვნულობაზე მაქვს საუბარი. თან ყველაზე ცუდი რა არის იცი?
რ მოგწონს ერთია, ეგ არასოდეს ყოფილა ვინმესთვის პრობლემა – როდესაც მიხვდები, რა არ მოგწონს, მერე ცვლი ამას და ეს ცხოვრების ბუნებრივი ნაწილია. აგრამ შენი უბედურება სწორედ ესაა, რომ არ იცი რა არ მოგწონს – ერთ დღეს იძახი რომ ძალიან ჩამორჩენილი აზროვნება გაქვს და უფრო თანამედროვე უნდა გახდე... მეორე დღეს რაღაც სხვა ბუზი გიკბენს და ტრადიციულობას აწვები... და საბოლოოდ რაღაც ისეთი აჯაბსანდალი გამოდის, რომ არც იქით ხარ, არც აქეთ და კრილოვის იგავის არ იყოს, Да только воз и ныне там... ეს ყველაფერი კი, შენი თქმით და მყარი რწმენით, ხან თავსმოხვეული უცხოური კულტურის ან კიდევ ძველი თაობების არქაისტული ჩამორჩენილობის ბრალია (გააჩნია, რომელ მსოფლმხედველობას ქადაგებ ამ კონკრეტულ მომენტში)...


ყველასი და ყველაფრის ბრალია, შენს გარდა...


არადა, ყოველდღიურობაში ხომ სულ სხვანაირი მახსოვხარ...


ერთადერთი, განუმეორებელი, თბილი, სტუმარტმოყვარე, მხიარული, გულუხვი, გვერშიმდგომი და ხელგაშლილი მაშინაც კი, როდესაც არაფერი გაგაჩნია...
და ასეთი რომ მახსენდები, მიხარია, რომ მეც შენი ნაწილი ვარ, მთელი ჩემი პატარა მიკროკოსმოსით...


ჩემო საყვარელო


ქართველო ერო...


P. S. ამ სიმღერას გიძღვნი განწყობიუსათვის ;)