Hollow

რაღაც ამ ბოლო დროს ნამეტან ბევრს ვწერ პირადულ გამოხტომებზე...

კიარადა

აღარ ვწერ რიტორიკულ შეკითხვებზე...ალბათ იმიტომ, რომ არ მიჩნდება... ან იმდენად არ მიჩნდება, რომ ბლოგში დაწერა მომანდომოს.

მინდება აი მაგალითად ახლა, შუაღამისას, როდესაც აღრენილი ვარ ასე მგონია ყველაზე და ყველაფერზე და სინამდვილეში საკუთარ თავზე.

წესით ახლა მე პოლიტიკაზე უნდა შემტკიოდეს გული და ჩემს ქვეყანაზე... შემტკივა კიდეც, ოღონდაც დღისით. ვსხედვართ მე და დედი და სანამ ის სამშობლოში დაბრუნებულა ვმსჯელობთ და ვმსჯელობთ და ვმსჯელობთ...

მაგრამ შუაღამისას რომელი ილია ჭავჭავაძე ვარ მე, რომ ქვეყნის ტკივილი მტკიოდეს?!არ ვარ და არც ვაპირებ, ვინმეს მოვაჩვენო თავი ასეთად. ყოველთვის კოსმოპოლიტიზმი მახასიათებდა და ასევე გამძაფრებული აპოლიტიკურობა და რეალურად რომ ვთქვათ, ანარქიზმისკენ მიდრეკილება (ახლა არ დავიწყებ იმის ახსნას თუ რატომ მომწონს, რეალურად ვიცი მეც რომ უტოპიაა მაგრამ მეჩტაწ ნევრედნო).

ამ შუაღამისას მტკივა საკუთარი სიცარიელე...

არც თუ ისე დიდი ხანია ვცხოვრობ ამ დედამიწაზე, მაგრამ რაც მიცხოვრია, საინტერესო კანონზომიერება აღმოვაჩინე - ემოციური ინვალიდი ვარ.

მეგობრობას არ ვგულისხმობ. მეგობრობა ემოცია არაა, state of mind-ია და უფლისათვის უდიდესი მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის, მსოფლიოში ყველაზე მაგარი მეგობრები მე მყავს ასე მგონია...

სასიყვარულო, რომანტიკულ თუ რაც ქვია ემოციებს ვგულისხმობ.

გქონიათ ისეთი შემთხვევა რომ ძალიან, ძალიან გინდათ პასუხობდეთ ვინმეს გრძნობას თქვენს მიმართ?! მაგრამ რომ ვერ პასუხობთ... და ისიც რომ იცით რომ ცდა არ ღირს, იმიტომ რომ მაინც კრახით დასრულდება ეს ყველაფერი და ეს კრახი თქვენი ემოციური ინვალიდობის ბრალი იქნება. იცით იმიტომ, რომ აქამდე არაერთი ადამიანისათვის გიტკენიათ გული, თან ძალიან მწარედ... და იცით, რომ შიგნიდან ცარიელი ხართ და არ გაქვთ ის ღვთიური ნაპერწკალი რომელსაც სიყვარულის უნარი ქვია...

და აი, მოდის თქვენთან შანსი, მოდის ადამიანი, რომელიც მზადაა ხელი ჩაგკიდოთ და მოიუხედავად იმისა, რომ მოხარშულს გიცნობთ, მაინც სცადოს ბედი...
თქვენ კიდევ კუდამოძუებული გარბიხართ, იმიტომ რომ იცით, რომ you are hollow...

არა ხო?!

ხოდა ღმერთმა არ განგაცდევინოთ.

P. S. ამასობაში რიტორიკული შეკითხებიც გამომსვლია...