პიროვნული პარადოქსი

ამას წინათ ძალიან საინტერესო პარადოქსი აღმოვაჩინე.

აღმოვაჩინე რა, რომელი კოლუმბი ან თუნდაც ნიუტონი ვარ, რომ "აღმოვაჩინო" რამე, უბრალოდ როგორც იტყვიან, შარშანდელი თოვლივით დამეცა თავში რაღაც იდეა.

წარმოიდგინეთ სიტუაცია - თუ ჩემი გამოთვლები მართალია, წესით ყოველ თქვენთაგანს უნდა ჰქონდეს ეს გამოცდილი - იცნობთ ადამიანს, არ აქვს მნიშნველობა, მეგობარია, თანამშრომელი თუ უბრალო ნაცნობი, რომელიც არის თითქოს და ერთი შეხედვით ძალიან აზრიანი, დალაგებული, საინტერესო მოსაუბრე, იუმორის გრძნობაც არ აკლია მაგრამ... აქვს რაღაც ერთი "ისეთი"თვისება, რომელიც არანაირად არ ჯდება ზემოთმოყვანილ კონტექსტში - მისი პატარა, პერსონალური პარადოქსი, რომელიც ხანდახან ისე გაღიზიანებთ, რომ მზად ხართ ეს ადამიანი აღგავოთ პირისაგან მიწისა უკიდურესად ბრუტალური მეთოდებით ზედმეტი დაფიქრებისა და შეკითხვების დასმის გარეშე.

კიდევ უფრო დავკონკრეტდები და რეალურ ცხოვრებისეულ მაგალითს მოვიყვან .

მყავს ერთი მეგობარი, უსაყვარლესი გოგო, რომელიც არის კარგი ოჯახიშვილი, ჭკვიანი, რაც მთავარია, ძალიან მომხიბვლელი (ლამაზს ვიტყოდი, რადგანაც ვთვლი რომ ლამაზია, მაგრამ სუბიექტური ცნებააო და თავს შევიკავებ), განათლებული, უცხოეთში ნასწავლი, გემოვნებიანი... რავიცი, უამრავი თვისება შემიძლია ჩამოვთვალო მაგრამ, ეგ არ არის ამ შემთხვევაში მთავარი... მთავარი ისაა, რომ ყველა ამ თვისებას ხანდახან, სამწუხაროდ (ამ ბოლო დროს ხშირდება ასეთი შემთხვევები), ჩრდილავს ერთი უცნაური ჩვევა - არ ვიცი, როგორ გამოვხატო ეს სხვა რაიმე სიტყვით, ამიტომ მომიტევეთ ჟარგონი - ეს ჩემი მეგობარი "იციკლება" არასწორ ბიჭებზე.

თავიდან თითქოს მოგეჩვენებათ, რომ რა მოხდა ვის არ მოსვლიაო, დიდი ამბავი, მაგრამ თქვენ ვერ ხვდებით პრობლემის მასშტაბურობას. იქიდან გამომდინარე, რომ არასოდეს ყოფილა ნორმალურ ურთიერთობაში, არ იცის, რომ მესიჯი-მომწერა-რა-ვპასუხო-ს გარდა ძალიან ბევრი რამ არის "შეყვარებულობანა" და საერთოდ არანაირი წარმოდგენა არ აქვს, თუ რატომ არ გამოსდის ურთიერთობა არც ერთ თავის სიმპატიის ობიექტთან. პასუხი კი მარტივია - არ შეგეფერებიან და იმიტომ!!!

მაგრამ, და ესაა მთელი პარადოქსი, პირდაპირ ნათქვამ სიტყვასაც კი არ იღებს ყურად ეს ადამიანი და ამის შედეგად გრძელდება აწ უკვე მერამდენე მრავალსაათიანი მონოლოგი სკაიპში (ის სამშობლოშია) იმაზე, თუ როგორ გაუღიმა ამას წინათ ბამბა რუმში "მან" და როგორ მიიყვანა სახლში და მერე ამან როგორ მიწერა მესიჯი და იმან როგორ უპასუხა და ა.შ., რომელიც, ჩემი წმინდა მეგობრული ემოციებისდა მიუხედავად მაგდებს უკიდეგანო პროსტრაციაში ან, როგორც ჩემი უსაყვარლესი ადამიანი იტყოდა, მივეცემი ჭმუნვას :D

დიდხანს მაწუხებდა შეკითხვა - რატომ ხდება ასე?! და მემგონი, მივედი ასე თუ ისე ლოგიკურ დასკვნამდე - ჩემი აზრით, ყველა ეს პრობლემა იმის შედეგია, რომ ამ ადამიანმა თავისი პიროვნების ჩამოყალიბების პროცესში გამოტოვა უმნიშვნელოვანესი ცხოვრებისეული გამოცდილება - არ ჰქონია სრულფასოვანი ემოციური ურთიერთობა არავისთან, ანუ, არქიტექტურული ანალოგი რომ გამოვიყენოთ - მზიდი კედელი აკლია მის შენობას :) ზუსტად ამიტომაცაა რომ უამრავი თაყვანისმცემელის ყოლის მიუხედავად იტანჯება თვითონაც და გვტანჯავს ჩვენ, მის მეგობრებსაც...

ხოდა დავფიქრდი, რა საინტერესოა-მეთქი, ნეტავ რეალურად შესაძლებელია ეს, რაღაც მნიშვნელოვანი ელემენტი გამოგრჩეს ცხოვრებაში და ამან ასეთი მასშტაბური გავლენა იქონიოს შენს პიროვნებაზე?

გამახსენდა სხვა შემთხვევებიც, უფრო ზოგადი:

აი ყველამ ვიცით, რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც თინეიჯერობასა და ადრეულ ოციანებში სწავლის მეტი არაფერი უკეთებიათ. იყვნენ დამჯერები, ოჯახის გამხარებლები, უფროსი ხალხის მიერ შენთვის ხშირად მისაბაძ მაგალითად მოყვანილები მაგრამ... მაგრამ რატომღაც არც თუ ისე მეგობრულები, საკუთარ თავში ჩაკეტილები, ასოცალურები და მოკლედ და კონკრეტულად რომ ვთქვათ, შკოლნიკები...

ხოდა ჩაურბინა ახალგაზრდობამ გვერდზე და რაც ხედავენ - არც მეგობრები, არც მეორე ნახევარი, არც დიდად გართობა, სამსახური-სახლი-სამსახური... და ხდებიან მერე მკაცრები, ცივები და ცხოვრებაზე დაბოღმილები. და არც მათი განათლებულობა, არც გონებაგახსნილობა და თვითრეალიზებულობა აღარ შველით - ჩაუცემენტდებათ ეს რაღაც პატარა დანაკლისი და მოულოდნელად და უშნოდ ყველაზე შეუფერებელ მომენტში გამოუძვრებათ ხოლმე ზედაპირზე... თანაც ისე, რომ მერე ყოველგვარი პატივისცემისა და დადებითი ემოციების მიუხედავად ვერა და ვერ ეურთიერთობი ნორმალურად - nobody likes judgemental people...

შენ კიდევ მხოლოდ ერთი აზრი გიტრიალებს თავში - ნეტა ამ ადამიანს ცოტა მეტი დრო რომ დაეთმო უბრალო, უაზრო და დროისმფლანგვური გართობისთვის, რა სასიამოვნო პიროვნება იქნბოდა ალბათ...

ან კიდევ, ე.წ. "ძერსკი" ადამიანები. მთელი მოზარდობა კლუბიდან კლუში გადადიან, გართობას არიან გადაყოლილები, ხალხის გაცნობას, სამეგობრო წრის გაფართოებასა და სოციალური სტატუსის ამაღლებას... არ "მაზავენ" არც ერთ "პონტს", მკაცრად იცავენ საზოგადოებრივ დოგმებს, ყოველთვის იციან ყველაზე ყველაფერი და უბრალოდ, ცხოვრობენ დოლჩე ვიტას...

და მერე გადის დრო და რა ხდება... უმაღლესი განათლება დასრულდა, სამუშაოც თითქოს არის, თუ გაუმართლათ მაგრამ... რითი შეივსონ თავისუფალი დროის ვაკუუმი?! რას გადააყოლონ გული როდესაც გართობა მათი პროფესიონალური საქმიანობა გახდა?!

და როგორი მხიარულები, კონტაქტურები, კარგი იუმორის გრძნობისა და კეთილი გულის პატრონები არ უნდა იყვნენ, მასეთ ხალხთან ერთი კვირის გატარების შემდეგ უკვე იღლები ერთი და იგივე რუტინით... სალაპარაკო თემა - ვინ ვისთან დადის და ვინ ვისზე გათხოვდა, სად გაიხსნა ახალი და კარგი კლუბი (სანამ გაბაზრდა და შესაბამისად, გაბანძდა), რომელ მაღაზიაში იყიდება ყველაზე კარგი ტანსაცმელი და სად ჯობდა ამ ზამთარს - ბაკურიანში თუ გუდაურში... და ეს საუბრები გაუთავაბელი თბილისური კაფე-ბარების ფონზე, ყოველ დღე ახალ გარემოში ერთი და იგივე, ერთი და იგივე... ჭაობი...

შენ კი ისევ ფიქრობ - ერთი წიგნი მაინც გადაეშალათ, რამე კარგი ფილმი მაინც ენახათ, ოღონდ რეჟისორის სახელის გამო კი არა, აზრიანად, იქნება და დაენახათ რომ ამ "პაკაზუხა" ცხოვრების გარდა კიდევ ძალიან ბევრი საინტერესო რამე არსებობს ამქვეყნად...

საგულისხმოა კიდევ "ძალიან თავისუფლების" კატეგორია, ე.წ. ანდერგრაუნდი. აქ ყველა ინდივიდუუმია (რამე რო იყოს) და ყველა რაიმე მაღალხელოვნური საქმიანობით (განსაკუთრებით პოპულარულია ფოტოგრაფია და გიტარა) არის დაკავებული და ასე ავლენს შინაგან "მე"-ს, რომელიც აუცილებლად ყველამ უნდა დააფასოს... ბოჰემა ვ ჩისტომ ვიდე. ამ დროს აქაც ისეთივე შეღუდვები მოქმედებენ, როგორც სხვაგან.

სადმე ბნელ ადგილას, სასურველია ვინმესთან სახლში (კაფეები სიბანძე და ჩამორჩენილობაა, რამოდენიმე გამონაკლისის გარდა, რა თქმა უნდა), ბუღით სავსე ოთახში, სასურველია ბევრი ალკოჰოლის თანხლებით (მსუბუქი ნარკოტიკული საშუალებებიც მისასალმებელია), მიმდინარეობს დეპრესიული საუბრები ცხოვრებისეულ ამაოებაზე, იმაზე, თუ როგორი კლიშეებითაა შეპყრობილი საქართველო, როგორ არაფერი არ ეშველება არავის და რა უბედურ ქვეყანაში ლპებიან...

და როგორი არტისტულები, გემოვნებიანები და თავისუფლად მოაზროვნეებიც არ უნდა იყვნენ, უბრალოდ გიჩნდება სურვილი რომ ერთი შემოულაწუნა და უთხრა - გაიხედეთ გარეთ, მზეა! გაისეირნეთ! დაიბანეთ თავი, მოუსმინეთ რამე მხიარულ უხარისხო პოპ მუსიკას, ხანდახან მაინც! არც ისეთი უბედურებაა ყველა და ყველაფერი თქვანს გარშემო!

მაგრამ მერე ისევ კარგად დავფიქრდი და... ისევ ჩემი ჩვეული რიტორიკული შეკითხვა დამებადა:

განა კარგია როდესაც ყველა ადამიანი ნორმალურია?!

ღმერთმა გვაშოროს ნაცრისფერი. ბოლოს და ბოლოს სწორედ ჩვენი სიგიჟეებით განვსხვავდებით ერთმანეთისგან და არა დალაგებულობით...

ხოდა, მთლად მაიაკოვსკივით კი არ არის მაგრამ

Послушайте!
Ведь, если звезды зажигают -
значит - это кому-нибудь нужно?
Значит - кто-то хочет, чтобы они были?
Значит - кто-то называет эти плевочки
жемчужиной?!

ასეთი ჩემთვის მნიშვნელოვანელემენტგამორჩენილი ხალხიც ხომ ვიღაცისთვის შეიძლება მთელი სამყაროს კვინტესენციას წარმოადგენდეს?!

ამიტომაც გაუმარჯოს ყველას თავის გზაზე თავიანთ განსხვავებულობაში! მე ნუ დამემგზავრებიან ოღონდაც, ზედმეტ დოზებში :D

P.S. ნეტა მე რომელი მნიშვნელოვანი ცხოვრებისეული გამოცდილება მაქვს გამოტოვებული :)