ფორუმსა ზედა

ფენომენალური რაღაცაა ფორუმ.გე

კარგა ხნის დარეგისტრირებული ვარ, მაგრამ ხშირად არ ვპოსტავ და ისიც ძირითადად კულტურისა და ხელოვნების განყოფილებაში. მიუხედავად იმისა, თვალყურს ყოველთვის ვადევნებ თუნდაც პოლიტიკის განყოფილებას, კურიერის ონლაინში ყურების გარდა რაიმე ადეკვატური საინფორმაციო წყარო რომ მქონდეს.

მაგრამ ეს ჩემი პოსტი სულ სხვა რამის შესახებ არის.

კერძოდ კი იმის შესახებ, თუ რა ფენომენალური რაღაცაა ქართული ინტერნეტ-სივრცის ისეთი მოვლენა, როგორიცაა თბილისის ფორუმი და რა გავლენას ახდენს იგი პიროვნებებზე.

არ მინდა რომ შეურაცხმყოფელად ჟღერდეს ვინემსთვის, მაგრამ დიდი ხანია დავასკვენი რომ “უსათაურო”-სა და “ქალი და მამაკაცი”-ს განყოფილებაში მპოსტველთა აბსოლუტური უმრავლესობა არის ცხოვრებაში არარეალიზირებული კლასიკური “ლუზერი”. ვერ ვიტან ამ სიტყვას, მაგრამ სხვა შესატყვისს უბრალოდ ვერ ვპოულობ. მაგალითისათვის ავიღოთ თუნდაც ფორუმის მონაწილეთა სურათების თემა – რამოდენიმე იღბლიანი გამონაკლისის გარდა ძირითადად იდება მამაკაცურ ყურადღებას მოწყურებული მდედრების მობილურით გადაღებული ცუდი ხარისხის ავტოპორტრეტები, რომლებშიც ისეთ სახეებს კერავენ, იდეაში ვნებიანი გამოხედვა რომ უნდა გამოსდიოდეთ და რეალურად ისეთი გამჭოლი მზერით იყურებიან, ბუასილსაც რომ სცხვენია და იკურნება. და რაც ყველაზე საწყენია, ეტყობა მაინც ვერ იღებენ სათანადო ყურადღებას, რადგანაც მაინც რეგულარული სიხშირით ტვირთავენ სულ ახალ და ახალ ეგზემპლარებს იმ იმედით რომ მათი სიკეკლუცით მოხიბლული მამრები PM-ებს გამოუგზავნიან... 

მეორე კატეგორიაა აშკარად მახინჯი არსებები რომლებმაც იციან ეტყობა რომ ქვეყნად არ არსებობს ფოტოს გადაღების ისეთი რაკურსი, რომ შეუხედავებად არ გამოჩდნენ და ამ ფაქტს შეგუებულები, სხვების ჯინაზე და არიქა-მე-არ-მაქვს-გარეგნობის-კომპლექსი-აბა-რამე-მითხარით-თუ-გაბედეთ ტიპის ფოტოებით მიაქვთ თემა და რატომღაც ამაყობენ იმით რომ უკანასკნელი ბომჟებივით რაღაც გაუგებარ ნაგვით გადაჭედილ ეზოებში, სახურავებზე და ბაღებში ლოთაობენ და ხაზს უსვამენ საკუთარ უკომპლექსობას. ჩემი აზრით კი, სწორედ ესაა ყველაზე დიდი კომპლექსი – როდესაც დაჟინებით ამტკიცებ რომ არავითარი კომპლექსი არ გაგაჩნია. ზოგადად ყველანაირად მისასალმებელია, როდესაც ადამიანი კლიშეებით არაა შეზღუდული, მაგრამ როდესაც პუბლიკაზე დაჟინებით ავლენს ამ თავის ”თავისუფლებას”, უარესს კლიშედ გადაიქცევა... 

ყველაზე მეტად კი ე.წ. ფორუმული თავყრილობების ფოტოები მომწონს. ვატყობ, რომ ძირითადად ერთმანეთში მეოგბრობენ და ერთად ერთობიან, რაც არცაა პრინციპში გასაკვირი, იმიტომ რომ არა მგონია რეალურ ცხოვრებაში ბევრი მეგობარი ყავდეთ ინტერნეტ სამყაროს გარეთ გაჩენილი. ანდა შეიძლება ყავდათ კიდეც, მაგრამ შთაინთქა ფორუმმა და ახლა ახალ, თავისუფალ და მხიარულ ვირტუალურ მეგობრებთან ურჩევნიათ დროის ტარება. ეტყობა ბევრი ქაჯი ერთად რომ იკრიბება, ნაკლებად ქაჯები ჩანან საკუთარ თვალში.

მაგრამ ამ ყველაფრის პიკი ისაა, რომ სასტიკად არიან აცრილები ე.წ. “სვეცკ” საზოგადოებაზე, ანუ, როგორც მე დავადგინე, ისეთ ხალხზე, რომელიც დაბადებული და გაზრდილია თბილისის რომელიმე ცენტრალურ უბანში, გასართობად დადის შარდენზე, დადის ნორმალურ კლუბებში, დაძონძილ-დაუვარცხნელი ქუჩაში არ გამოდის და ეს მთელი ვირტუალური “დვიჟენია” ძალიან მაგრად ჰკიდია. ეტყობა გულზე ხვდებათ რომ ვიღაცა ცხოვრებისეულად თვითრეალიზირებულია და საკუთარი ეგოს ამაღლებას ფორუმზე ძალით “სტრანნი”, ხელოვნებისაკენ მიდრეკილი, უკოპლექსო არიქა-ყველასგან-გამორჩეული-ვარ-იმიტომ-რომ-იასამნისფრად-ვწერ (თან არაერთ ფორუმელს აქვს ეს ფერი რატომღაც აჩემებული, ეტყობა მოდაშია) პოსტებით არ ცდილობს. არადა საკმარისია ერთხელ მაინც დაწერო ისეთი რამ რაც მათ “თავისუფალ” აზროვნებაში არ ჯდება, რომ ანათემას გადაგცემენ და დაბოღმილები შურს იმით იძიებენ, რომ შენს მიერ დადებულ სურათს (თან შენი საკუთარი თავის კი არა, სხვის სურათს, რომელსაც დადებ და იტყვი, რა ლამაზი ადამიანიაო) მიახტებიან და იმას გაგილანძღავენ, რასა გავსო და ავარდნილიაო. მხოლოდ იმიტომ გაგილანძღავენ, რომ შენ გიკბინონ და იმიტომაც, რომ ის ადამიანი, რომლის ფოტო შენ დადე, ვერელია, 53-ე სკოლა დაამთავრა, აქვს ფული და მათნაირ მართლა გოიმებთან არ მეგობრობს.

ერთი პერიოდი ძალიან დავინტერესდი ასეთი ხალხის ყოფა-ცხოვრებით, გავიცანი უამრავი მათგანი (როდესაც თბილისში ვიყავი და ამის საშუალება მქონდა) და შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ არანაკლებ საცოდავები არიან იმ ადამიანებზე, რომელბთანაც ერთად ვიზრდებოდი და რომლებიც ახლა ან როჟების ყრას გადაყვნენ შარდენზე, ან კიდევ წამალზე სხედან.

ხოდა მებადება ამასთან დაკავშირებით კიდევ ერთი რიტორიკული შეკითხვა:

სხვის თვალში ნამცეცის დანახვა და საკუთარ თვალში მორის არ შემჩნევა წმინდა ფორუმული ფენომენია?!

P.S. კიდევ ერთხელ მინდა ხაზი გავუსვა, რომ ეს პოსტი არ ეხება ყველას და იმასაც დავამატებ, რომ ფორუმის მეშვეობით შევიძინე ორი არაჩვეულებრივი მეგობარი – სალომე და ანა. თუმცა იმათ ისედაც ეყოფათ ჭკუა და მიხვდებიან, რომ მათ ეს პოსტი არანაირი მხრით არ ეხებათ :)