დღეები ჩემი ცხოვრებისა

ზოგი ადამიანი დღეებს რიცხვების მიხედვით ანაწილებს, ზოგი სეზონურად, ზოგიც თვეებით, ზოგიც კი საერთოდ ღამეებით ითვლის :)

მე, ალბათ როგორც უმეტესობა მომუშავე ადამიანებისა (თან ე.წ. "საოფისე" მომუშავეებისა) კვირის დღეებს პარასკევიდან პარასკევამდე ვანაწილებ... და თუ მაინცდამაინც რიცხვზეა საუბარი - 26 ყველას ჯობია (ალბათ, მიხვდით უკვე რომ ხელფასის დღეა).

გამომდინარე ასეთი აღრიცხვის მეთოდებიდან, ყოველ კვირის დღეს ჩემთვის რაღაც რიტუალური, სოპეციფიკური ნიშანი გააჩნია, რომლიც მინდა თქვენც გაგიზიაროთ. იქნებ, თქვენასას დაემთხვეს ან რაიმე ისეთი იდეა მომაწოდოთ, რაც მე არ გამჩენია (უფრო უკანასკნელის იმედი მაქვს).

დავიწყოთ თავიდან:

ორშაბათი - ზოგადსაკაცობრიო აზრით მძიმე დღეა, თუმცა, მე ამ ასპექტში უმცირესობაში ვარ მოყოლილი. სამუშაო დღეებიდან არც ერთი არ მიადვილდება ისე, როგორც ორშაბათი. შაბათ-კვირის განმავლობაში დასვენებას ვასწრებ, ამიტომ ორშაბათს ძალების მოზღვავებასთან ერთად შრომისუნარიანობაც მემატება და დიდი ხალისით ვეჭიდები ყველა საქმეს, განსაკუთრებით, ახალი წამოწყება თუა. ერთადერთი უარყოფითი მხარე ამ დღის არის ის, რომ ბენზინის ჩასხმა მიწევს ხოლმე, რაც საგრძნობლად ათხელებს ჩემს საბანკო ანგარიშს :)

სამშაბათი - ერთ-ერთი უღიმღამო დღეა ჩემი კლასიფიკაციით. ძალებიც შედარებით გამოცლილი მაქვს, საქმეებიც უკვე ნაკლებად მაინტერესებს და ამიტომ ინერციით მისი გავლის გარდა აღარაფერი მრჩება. ამიტომ, რაღაცით მაინც რომ გავხალისდე, საღამოს რომელიმე ჩემს მეგობარს ვუნიშნავ შეხვედრას სადმე კაფეში - მწარე აბზე გლაზურივით :)

ოთხშაბათი - აღსანიშნავია იმით, რომ ოქროს შუალედია. ამ დღეს უკვე მახსენდება, რომ ნახევარი სამუშაო კვირა გავლილია და სულ მალე შევძლებ დილით გემრიელად ჩაძინებას (ნასტასიასი არ იყოს, დილის ძილი ჩემთვის ლამის ფეტიშია). ეს გრძნობა განსაკუთრებით მიმძაფრდება საღამოსკენ, რასაც ე.წ. მეორე სუნთქვის გახსნა მოსდევს, ამიტომ საღამოს განსაკუთრებით მიმეხარება ჩემი იოგის ერთსაათიანი გაკვეთილი - მოზღვავებულ ენერგიას კუნთების მიწელვ-მოწელვაში ვხარჯავ.

ხუთშაბათი - ეს სამშაბათის ბიძაშვილია, ოღონდაც კიდევ უფრო უღიმღამო. ამ დღეს საერთოდ არაფერი მახალისებს, ამიტომ აქაც, საკუთარი განწყობის მოთაფლვის მიზნით პატარ-პატარა საჩუქრებს ვიკეთებ. ასე მაგალითად - შესვენებაზე გავდივარ შენობიდან სადმე სასადილოდ, საღამოს კი ვცდილობ ან კინოში, ან თეატრში წავიდე. განსაკუთრებით ბოლო ვარიანტია მომგებიანი - ბალის აქციაა ჩემს საყვარელ თეატრში, მარჯანიშვილში (11 ლარის მაგივრად 3 ლარად შეგიძლია შეიძინო ბილეთი).

პარასკევი - ყველაზე ლენჩი დღე, რომელის ერთადერთი დანშნულებაა, მსუბუქად შემაგუოს შაბათ-კვირას. ამ დროს ვასრულებ კვირის განმავლობაში გამოყოლილ საქმეებს და ყოველთვის უარს ვაცხადებ ახალი დავალებების მიღებაზე - ასეთები თუ მომდის, ორშაბათის "ყულაბაში" ვყრი :) საღამოს 6 საათის მოახლოებასთან ერთად ჩემი განწყობაც პირდაპირპროპორციულად მაღლა იწევს და საღამოს 8-9 საათისთვის უკვე ისეთი აჟიტირებული ვარ ხოლმე, სახლში რომ ვეღარ ვჩერდები და ტყვიასავით ვვარდები გარეთ.

შაბათი - კვირის უსაყვარლესი დღე, დილიდანვე გემრიელი. ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ვიღვიძებ არა იმის გამო, რომ მაღვიძარა ასე მეუბნება, არამედ იმიტომ, რომ ასე მინდა :) საუზმესაც ჩემ გემოზე ვირგებ - სამუშაო დღეებში დილის 9ის ნახევარზე რძიანი ბურბუშელის მეტი მაინც არაფერი ჩამდის ყელში, შაბათს კი გემრიელი, მსუყე საუზმით შემიძლია გავინებივრო თავი. იოგის გაკვეთილიც უფრო სასიამოვნოა დილის საათებში. საღამო კი საერთოდ ჩემი საყვარელია - დალევის, ცეკვის და გართობის ტრადიციდული საღამოა შაბათი. და სახლში რაც უფრო გვიან (ან, ფაქტიურად, ადრე) მივალ, მით უფრო კმაყოფილი ვარ ხოლმე.

კვირა - რელაქსაციის, ტახტზე წამოწოლის დღეა. კვირას არაფრის კეთება არ მინდა ხოლმე (გარდა სახლის მილაგებისა, რასაც უფრო ვალდებულების გამო ვაკეთებ, ვიდრე სრუვილის). კვირა ოჯახის დღეცაა - ვინმეს აგარაკზე ასვლა, გუდვილში წაყვანა ან საერთოდ, ა პუნქტიდან ბ პუნქტში გადაადგილება ესაჭიროება, ყოველთვის მზად ვარ დავეხმარო (სინდისის დასაწყნარებლად :)). საღამოს კი, როგორც წესი საოჯახო კინოსეანსით ვასრულებთ.

ორშაბათს კი ყველაფერი თავიდან იწყება...

ფანჯარაში კი იცვლება ფერები - ნაცრისფერიდან მწვანეში, მწვანიდან ყვითელში და ყვითლიდან ხანდახან თეთრში...

და ისევე, როგორც ჩემი დღეები, ბუნებაც თითქოს წრეზე მოძრაობს.

მაგრამ, ხანდახან ვფიქრობ, კარგად რომ დავაკვირდეთ, იქნებ ყველაფერი წრიულად კი არა, სპირალურად მოძრაობს? ისეთ დიდ სპირალზე, რომელსაც არც თავი და აქვს და არც ბოლო?!

თითოეული რგოლი კი კავს ერთმანეთს, მაგრამ ხომ მაინც ახალი რგოლია, არა?

ხშირად გამიგია, რომ რუტინა ძალიან ცუდიაო, ყველაფერს კლავსო. ხანდახან მეც ასე მგონია... მაგრამ მერე ვუფიქრდები და ისევ "მეკითხებინება" ჩვეული რიტორიკული შეკითხვები...

იქნებ, როგორც შავის გარეშე თეთრი ვერ იარსებებდა,

როგორც ცუდის გარეშე კარგი,

ისე რუტინის გარეშეც არ იქნებოდა სასწაული?!