ბინძური თამაშები

ყველამ ვიცით, რომ თუ რაღაცა ძალიან გინდა, აკრძალულიც რომ იყოს, მაინც позволительно. ნუ, იმაზე აღარ გავამახვილებ ყურადღებას, რომ რაც უფრო “არ შეიძლება”, მით უფრო გინდა რატომღაც ზუსტად “ის”. ეგ აკრძალული ხილის ფენომენია და ოდესმე სულ სხვა პოსტში იქნება განხილული (თუ ვიქენი მაგის ხასიათზე). ახლა კი ცოტა განსხვავებულ მიმართულებას მინდა რომ გავყვე.

ყველას ალბათ გვაქვს გამოცდილი “შეჯიბრებითობის” გარემო პროფესიონალურ სივრცეში, იქნებოდა ეს სკოლა, უნივერსიტეტი თუ სამსახური. კარგად გვახსოვს ე.წ. “ვაზელინი” ელემენტები, რომელბიც არა მხოლოდ თავისი პროფესიონალური შესაძლებლობებით, არამედ პირფერობით ცდილობდნენ უფროსის/მასწავლებლის გულის მოგებას და შესაბამისად, დაწინაურებას. არსებობდნენ ასევე “პოდლი” ტიპებიც, რომლებიც საკუთარი თავის წარმოჩენას კი არა, სხვების დამცირებას ცდილობდნენ და “საერთო ფონზე უკეთესი გამოვჩნდები”-ს პრიცნიპის ცხოვრებაში გატარებით იყვნენ დაკავებულები. შეიძლება, რომელიღაცა ჩვენთაგანიც კი იყო რომელიმე ზემოთმოყვანილ როლში ხანდახან, ვისა არ მოსვლია, მითუმეტეს თუ რაღაც ძალიან ძალიან გინდა...

იგივე ტენდენცია შეიმჩნევა ჩვეულებრივ ცხოვრებისეულ ასპარეზზეც - ყველაზე კარგად ის მაინც ადამიანურ ურთიერთობებში ვლინდება. ვის არ შეგვყვარებია “არასწორი” ადამიანი, ადამიანი, რომელიც არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გვყვარებოდა, თუნდაც იმიტომ, რომ სხვას ეკუთვნოდა იგი... და მაინც, ყველა ღონე გვიხმარია იმისთვის, რომ ჩვენსკენ შემოგვეტრიალებინა – ხვეწნა, ინტირგა, ტყუილი, თამაში... ვის არ დაგვიდგავს სპექტაკლები და მთელი ტელესერიალები იმისათვის, რომ ის მიგვეღო, რაც გვინდა... და როდესაც ამას ვაკეთებდით, არც კი გვიფიქრია იმაზე (ან თუ გვიფიქრია, მალევე დაგვიწყებია), თუ რამდენ ადამიანს გულს ვტკენთ. არც ის გაგვიაზრებია, ვის, რას და, რაც მთავარია, რამდენს ვუშავებთ ჩვენი ასეთი ეგოისტური საქციელით... უბრალოდ ვიცოდით, რომ “ის” ჩვენი უნდა ყოფილიყო მიუხედავად ყველაფრისა... საბოლოოდ მიღწეული ბედნიერება ხომ ყველა გაღებულ მსხვერპლს გადაფარავდა. 

მაგრამ...

ხანდახან ხომ მომხდარა ისე, რომ მოგვიპოვებია, რაც გვინდა და მერე მიუხედავად იმისა, რომ კვლავ ყველაზე და ყველაფერზე მეტად გვინდოდა ჩვენი მონაპოვარი, მის ხელში ჩასაგდებად ჩადენილ საქციელს იმდენად შევუწუხებივართ, რომ უბრალოდ ვეღარ ვირგებდით გამარჯვებას?!

თითქოს იმ ლამაზ და ბრჭყვიალა ტროფეის, რომელიც ამდენი შრომის შედეგად მოვიპოვეთ, დაედო რაღაც ამოუშლელი ლაქა...

თითქოს გაღებული რისკის შედეგად მიღებულ შამპანიურს მომჟავო გემო დაკრავდა...

ხოდა შესაბამისად, მებადება რიტორიკული შეკითხვა: თუ მიზანი ამართლებს საშუალებას, საშუალება ამართლებს მიზანს?!